"En zomaar" Seizoen 3: Woke-heid helpt niet meer

Zes seizoenen van "Sex and the City" leken destijds niet genoeg. Miljoenen mensen, vermoedelijk een groot deel daarvan vrouwen, keken naar hoofdpersoon Carrie Bradshaw (gespeeld door Sarah Jessica Parker) terwijl ze op zoek was naar haar ware liefde en genoot van het leven in New York City met haar drie beste vriendinnen. De serie culmineerde in het ultieme happy end. Toen kwam de eerste film, die door critici en fans breed werd geprezen. Jaren nadat we allemaal waren bekomen van de onuitsprekelijke tweede blockbuster, kwam "And Just Like That" met een nieuwe serie en de oude personages. Zonder Kim Catrall (Samantha Jones), die waarschijnlijk ook in de tweede film werd afgemaakt. Wie kan het haar kwalijk nemen?

Soms kan een reboot van een serie goed uitpakken. Neem bijvoorbeeld de vier extra afleveringen van Gilmore Girls, die fans alles gaven wat ze wilden. Of de sitcom "The Conners", de reboot van de jaren 90-serie "Roseanne". Die serie bereikt zowel oude als nieuwe fans en is al zeven seizoenen lang te zien. De vampierenserie "Buffy" en de cultserie "Little House on the Prairie" uit de jaren 70 zijn ook in de planningsfase. We duimen voor een goede remake.

Maar wat er in "And just like that" werd geprobeerd, zou geen voorbeeld moeten zijn voor nieuwe en oude series. (Waarschuwing: spoilers!) Zelfs het eerste seizoen van "And just like that" liet kijkers in verwarring achter. Al vroeg kreeg je de indruk dat de schrijvers probeerden zoveel mogelijk wokeness en verlichte coolness in het script te proppen. Ja, er is aanzienlijk meer zichtbare diversiteit in de serie en dat is goed – maar moet dat altijd met een voorhamer gebeuren? Moet de voorheen heteroseksuele Miranda haar homoseksuele ontwaking beleven met een non-binair persoon in een keuken, terwijl Carrie om de hoek in bed ligt? Het woord cringe heeft al een heel andere betekenis gekregen.

De eerste vier afleveringen van het derde seizoen zijn inmiddels uitgebracht op de streamingdienst WOW en doen zeker niet onder voor de kijkervaring van de eerste twee seizoenen. Zo nu en dan wil je de dekens over je ogen trekken, zoals wanneer de nieuwe/oude man Aidan zijn vingers aflikt in zijn truck voor zijn boerderij voordat hij gezellig met Carrie aan de telefoon gaat. (Bah!) Of wanneer Carrie, normaal gesproken een sterke en intelligente vrouw, een lege ansichtkaart van haar geliefde ontvangt – en deze onzin viert alsof hij haar net ten huwelijk heeft gevraagd. De verhaallijn als geheel is volkomen vergezocht. Haar ex-vriend Aidan kwam in het tweede seizoen terug in haar leven. Het seizoen eindigde met hem die tijd nodig had voor zijn kinderen, en Carrie is bereid om jaren te wachten. Zijn we terug in de Middeleeuwen? Een sprong terug in de tijd? Nee, zij, de begripvolle, onderdanige vriendin die ze is, geeft hem die ruimte.

Waarom? Je begrijpt het niet, en het verlangen dat ze deze saaie plattelandsjongen eindelijk de woestijn in zou sturen, wordt met elke aflevering sterker. Zijn er niet interessantere verhalen te vertellen over vrouwen van boven de vijftig? Het is moeilijk voor te stellen, want zelfs op die leeftijd zijn het leven, verlangen, nieuwsgierigheid en avontuur nog niet voorbij. Carrie blijkt echter een vrouw te zijn die in de schaduw staat van een overspannen huisvader die zo ver weg woont dat ze naar hem toe moet vliegen. En dat doet ze – zonder te weten of hij haar zal vragen een paar dagen te blijven. Waar is haar zelfbeschikking? Waar is haar eigen wil?

Carrie en Miranda in New York. imago

Wat je de serie wel moet nageven, is de consequent inspirerende en soms groteske mode. Het is leuk om de vrouwen, zoals Carrie, door Central Park te zien paraderen in een jurk en een hoed die op een kussensloop lijkt. De combinaties zijn gedurfd en experimenteel – precies zoals een Duitse vrouw zich het leven als New Yorker voorstelt. Dit werkte uitstekend in de originele serie en de films; je zou bijna denken dat mode een extra hoofdrolspeler in de serie was.

En toch maakt de geweldige mode niet goed wat de schrijvers in het derde seizoen ook niet deden: de hoofdpersonages en hun beslissingen begrijpelijk maken. Om te simuleren dat ze echte vrienden zijn, dat ze liefde en verbondenheid voor elkaar voelen. Af en toe zijn er scènes waarin je je afvraagt: waar ging dat allemaal over? Zoals wanneer Harry, Charlottes echtgenoot, zijn broek niet op tijd kan opendoen om naar de wc te gaan en in zijn broek plast. In slapstickformaat kan dat grappig zijn, maar hier lijkt het gewoon gênant en voorspelbaar. Of wanneer Miranda naar bed gaat met een vrouw die haar de volgende ochtend onthult dat ze non en maagd is. Kan het nog absurder? En haar reactie hierop is niet sereen en koel, maar ze is overweldigd en vindt het grappig. Waar is de woke-mentaliteit gebleven?

Het is tijd om een ​​einde te maken aan deze onzin. Laat Carrie in vrede en misschien met een sprankje waardigheid gaan. Ze zal tot het einde van haar dagen in haar tuin zitten schrijven, haar vrienden ontmoeten voor oppervlakkige gesprekken en cocktails, misschien af ​​en toe een afspraakje hebben. Maar laat haar gaan.

Toch is het net een auto-ongeluk. Je wilt niet kijken, alles staat in de fik, zelfs de reclames voor de serie zijn zo hyper-tenens dat je er kippenvel van krijgt. Je zou hem gewoon niet aan kunnen zetten, de volgende aflevering negeren. En dan doe je het toch. Omdat het voelt alsof je oude vrienden weer ziet. Omdat je wilt weten hoe Carrie zich door het leven slaat. We volgen haar en haar vriendinnen immers al sinds ze begin dertig waren. Uiteindelijk komt het tot de bitterzoete conclusie: soms moet je gewoon gaan, ook al is het feest nog niet voorbij.